Eyvah Eyvah 2'yi izledim dün gece, yattım televizyonun karşısına boylu boyunca, sarıldım yastığıma. Üzülüyorum ya ne zamandır, geçmeyen günlere, gelmeyenlere, sevmeyenlere, umutlarımı bayat ekmek gibi ufalayıp martılara yem yapanlara, herkese ve birazda herşeye... Uzun bir zaman sonra dişlerimi göstererek gülmek istedim, yaptım da. Biraz yalancı, biraz sahiciydi gülüşlerim. Tek bir gerçek vardı, o da beynimin arka odalarına sakladıklarım.
Hani filmin sonunda duvağını açıp öpüyor ya kızın Ata...
İşte orda koptu hayat damarlarımın bütün filmleri, içimde çızırdayan eski bir televizyon esintisi, gözlerimde karlı Sofya sokakları, içimde kanayan bütün yaralarım gözlerimden damlamaya başladı.
Duvağını açıp, gözlerine günlerce bıkmadan bakacağım kadın,
Aramızda ne kadar duvar varsa, hadi yık gel artık...
Yoksa yine,
Dağlar mı, yollar mı, denizler mi engel?
Burak Baş
20.02.2011
15:29
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder